Historia TKD
Sztuki walki bez użycia broni są tak stare jak historia ludzkości. Nasi praprzodkowie byli zmuszani rozwijać swą zręczność i siłę aby zdobyć pożywienie lub obronić się przed napaścią. Później, pomimo wynalezienia broni ludzie nadal praktykowali walkę nieuzbrojonymi rękoma i nogami, zarówno w starożytnym Egipcie i Grecji, jak w Indiach i Chinach. Jednak tylko w krajach azjatyckich, gdzie w prawie każdym większym regionie opracowano własne charakterystyczne sztuki walki, miały one podbudowę filozoficzną. Jednak pierwsze udokumentowane fakty świadczące o sztukach walki w tym rejonie pochodzą z początków naszej ery. W tym czasie (57 r. p.n.e. – 676 r.n.e.) Półwysep Koreański podzielony był na trzy państwa rządzone przez odrębne dynastie: Koguryo na północy oraz Silla i Paekche na południu. Państwo Kogurio powstało około 37 roku p.n.e. Istnieje wiele przekazów historycznych świadczących o tym, że znany był wtedy prosty system walki. W roku 1935 japońska ekspedycja archeologiczna odkryła królewskie grobowce Muyong-chong oraz Kakchu-chong w Tungku (prowincja Hwando w Mandżurii), gdzie znajdowała się niegdyś stolica Kogurio. Fresk na suficie grobowca Myong-chong przedstawia stojących mężczyzn, którzy ćwiczą taekyon (nazwa sztuki walki będącej pierwowzorem taekwondo). Również na malowidle w grobowcu Kakchu-chong dwóch ludzi walczy ze sobą. Konstrukcja tych grobowców wskazuje, że zbudowano je pomiędzy 3 a 427 rokiem naszej ery. Stąd wniosek, że na tamte lata przypadać może początek sztuk walki w Korei, a pierwszym znanym systemem był taekyon. O taekyon wiemy bardzo mało. Nazwa pochodzi od słowa “tak-kyon”, co znaczy dosłownie “odepchnąć rękami ramiona przeciwnika”, chociaż przeważały w tym systemie techniki nożne, często mające formę pchnięcia stopą a nie kopnięcia. Wprawdzie w Kogurio narodziły się koreańskie sztuki walki, ale znacznie większą rolę w ich rozwoju odegrała Silla, najmniejsze państwo okresu Trzech Królestw w Korei, które powstało 20 lat przed Koguryo. Dowodem wiedzy o sztukach walki są dwie buddyjskie płaskorzeźby wykute w kamieniu. Znajduję się one w grocie Sokkuram na terenie świątyni Pulguk-sa w Kyongju, dawnej stolicy Silla. Wyrzeźbione postacie strażników swiątyni stoją w postawach obronnych wykonując blok kumgang-makki, dziś jeszcze ćwiczony przez zawodników taekwondo. Rzeźby powstały w VII wieku naszej ery.
Co to jest Taekwon-do?
Taekwon-do jest sztuką samoobrony, która powstała i rozwinęła się w Korei, opartą na tradycji i filozoficznych zasadach walki wręcz. Twórca współczesnego Taekwon-do jest koreański generał Choi Hong Hi, który w oparciu o osobiste doświadczenia treningowe m.in. Taek Kyon i Karate opracował jednolity system samoobrony, któremu 11 kwietnia 1955 roku nadano nazwę Taekwon-do. Nazwę Taekwon-do tworzą trzy słowa: TAE – stopa, kopnięcia, uderzenia nogami, skakanie i loty w powietrzu KWON – pięść, ciosy, uderzenia ręką DO – droga, sposób postępowania, sztuka ( dotyczy sfery psychiczno moralnej). Współczesne Taekwon-do jest nie tylko sztuką walki, ale również dynamicznie rozwijającą się dyscypliną sportową.
Generał Choi Hong Hi urodził się 9 listopada 1918 roku w Ha Dae w Północnej Korei. W wieku 12 lat zostaje wyrzucony ze szkoły za prowadzenie agitacji przeciwko władzom japońskim okupującym Koreę. Dalej kontynuuje naukę u prywatnego nauczyciela kaligrafii Han Il Dong, który uczy go także Taek Kyon- narodowej sztuki walki zakazanej przez okupanta. W 1937 roku wyjeżdża na studia do Japonii, gdzie trenuje Karate uzyskując stopień II Dan. Techniki Karate wraz z technikami Taek Kyon (uderzenia zadawane nogami) stały się początkiem współczesnego Taekwon-do. W 1941 roku, gdy Japonia przystępuje do wojny, Choi Hong Hi zostaje wcielony do armii japońskiej i skierowany do Pyongyang w Korei. Za organizowanie ruchu niepodległościowego zostaje internowany i osadzony w więzieniu, gdzie dla utrzymania dobrej kondycji ćwiczy najpierw samotnie w celi, a później razem z więźniami i strażnikami na dziedzińcu więzienia. W sierpniu 1945 roku, wraz z zakończeniem wojny, zostaje zwolniony z więzienia i skierowany do armii koreańskiej. Robi tam karierę wojskową pracując jednocześnie nad swoją sztuką walki, popularyzując ją wśród żołnierzy. 11 kwietnia 1955 roku komisja utworzona przez generała Choi, składająca się z czołowych instruktorów, historyków i działaczy społecznych zadecydowała o przyjęciu nazwy Taekwon-do. W kolejnych latach dzięki podróżom generała i drużyny pokazowej po całym świecie następuje coraz szersza popularyzacja Taekwon-do. 22 marca 1966 roku powstaje Międzynarodowa Federacja Taekwon-do (International Taekwon-do Federation). W 1974 roku rozegrano I Mistrzostwa Świata w Taekwon-do w Montrealu. Generał Choi Hong Hi gościł wielokrotnie w Polsce. Po raz pierwszy w maju 1978 roku z grupą pokazową, później w latach dziewięćdziesiątych systematycznie odwiedzał Polskę prowadząc seminaria i przekazując coraz to nowe tajniki opracowanej przez siebie sztuki walki. Generał Choi Hong Hi zmarł 15 czerwca 2002 w Phenianie w Korei Północnej. Kilka miesięcy wcześniej był operowany z powodu raka żołądka. Nastąpił nawrót choroby i przerzuty. Mając przed sobą niewiele życia 12 maja 2002 roku wrócił do Korei, aby umrzeć w miejscu gdzie się urodził.
Taekwon-Do w Polsce
Pierwsza sekcja Taekwon-Do w Polsce powstała w 1974 roku w Lublinie. Zajęcia prowadził Anglik A. Marshal. W 1975 roku powstaje sekcja w Łodzi prowadzona przez Lo Vanh Thiang, studenta z Laosu. Kolejnym ważnym ośrodkiem jest Kraków, gdzie 1978 roku gości Generał Choi Hong Hi z grupą pokazową. W 1980 roku reprezentacja Polski wystartowała w Mistrzostwach Europy w Londynie, gdzie Halina Urbańska zdobyła srebrny medal w konkurencji walk sportowych. Opiekunem ruchu Taekwon-do był w tym czasie ZSP. Od 1982 roku ambasada koreańska miała wspierać ruch Taekwon-Do w Polsce. W kraju znalazło się pięciu instruktorów koreańskich, którzy nauczali Taekwon-do (Łódź, Kraków, Gdańsk, Lublin, Warszawa). W tym czasie powstaje Ogólnopolska Federacja Akademickich Klubów Taekwon-Do ITF, która działa bardzo prężnie organizując obozy szkoleniowe, egzaminy, pierwsze zawody ogólnopolskie i międzynarodowe. Towarzyszy temu powstawanie nowych sekcji i zwiększanie się liczby trenujących. W latach 1984-86 następuje rozpad ruchu spowodowany względami politycznymi ( masowa emigracja najlepszych zawodników i instruktorów). 22 lutego 1986 roku dochodzi do spotkania przedstawicieli istniejących sekcji Taekwon-do. Wynikiem tego zebrania było powołanie Społecznej Rady Klubów i Sekcji Taekwon-Do ITF z siedziba w Lublinie. Sekretarzem generalnym został Tadeusz Łoboda. W 1987 roku Taekwon-do zostaje przyjęte do Komisji Taekwon-do i Kick Boxingu Polskiego Związku Karate. Dzięki staraniom działaczy 11 stycznia 1989 roku zostaje wyodrębniona samodzielna Komisja Taekwon-do ITF Polskiego Związku Karate, która otrzymała nazwę: Rada Klubów Taekwon-do w Polsce. Ustalono jednocześnie podział kraju na strefy, wprowadzono turnieje kwalifikacyjne do Mistrzostw Polski oraz turnieje ogólnopolskie, określono zasady kwalifikacji do kadry narodowej. 24 marca 1991 roku powstał Polski Związek Taekwon-Do ITF z siedzibą w Lublinie (prezes Tadeusz Łoboda). Celem związku jest rozwój i popularyzacja Taekwon-do w Polsce. Skupia on stowarzyszenia i inne jednostki organizacyjne prowadzące działalność w zakresie Taekwon-Do oraz m.in.:
. Reprezentuje ruch Taekwon-Do w kraju i zagranicą
. Opracowuje kierunki rozwoju TKD w Polsce i czuwa nad ich realizacją
. Opracowuje regulaminy zawodów
. Prowadzi szkolenia zawodników, trenerów i sędziów
. Utrzymuje kontakty sportowe z organizacjami Taekwon-Do w innych krajach
. Nadaje uprawnienia instruktorskie, sędziowskie i stopnie szkoleniowe
. Czuwa nad poziomem etycznym TKD
. Powołuje trenerów kadry narodowej, organizuje starty i zgrupowania kadry.